Nga Ervin Terziu

Shkak për këtë shkrim janë bërë disa debate, gjithmonë kostruktive, që kam patur kohët e fundit me miq e shokë në lidhje me situatën e investimeve të huaja në Shqipëri dhe politikat që duhen ndjekur në të ardhmen në lidhje me to. Me habi vërej se mendimit tim për domosdoshmërinë e aplikimit të një politike fiskale agresive për thithjen e investimeve të huaja, shumëkush, dhe jo vetëm biznesmenë apo menaxherë të lartë, vihet menjëherë në pozicione mbrojtëse të tipit: -përse të ndihmojmë të huajin dhe jo biznesmenin shqiptar? -një favorizim i tillë do t’u bëjë konkurrencë të pandershme sipërmarrësve shqiptarë që deri më tani kanë investuar në këtë vend; -e kupton se sa biznese do të mbyllen me ardhjen e investitorëve të huaj? E midis këtyre ka edhe nga ata që shqetësohen për humbjen e sovranitetit kombëtar. 

Orea Mullaymeri

 

Të gjithë kemi dëgjuar për‘rritjen’ e ekonomisë shqiptare,aq sa çdo deklaratë qeveritare tashmë na duket si një teatër tragji-komedish ku sdimë në të qajmë me të vërtetën apo të qeshim me komedianët të cilët bëjnë humor të zi me të ardhmen e një vendi që çdo ditë e më shumë po ngulçon mbi një shpresë të gjymtuar.

Ndërkohë që shumica duartrokasin aktorët e qeverive që vijnë e ndërrohen në teatrot e tyre politike, pas kuintave, Europa po shkruan  kritikat për këtë komedi të dështuar të rënies politiko-ekonomike të këtij vendi.

Kur në kulturat perëndimore përmendet plani i kursimit dhe sidomos kur flitet për plane pensioni, jo vetëm shteti por edhe vetë kompanitë private përpiqen të nxisin punonjësit e tyre që të marrin në konsideratë opsionet e ndryshme, kjo që në moshë relativisht të re. Nuk bëhet fjalë thjesht për sigurime shoqërore, po për plane të mirëfillta kursimi, afatgjata, me një strukturë të specifikuar shumë qartë.